Ve omuzlarıma çöken bu ağırlık
Yalnızlığımı kabullenişimin bir ifadesiydi sanki
O ıssız ve karanlık sokaktan üzerime
Binlercesine acıma ve hüzün dolu bakışlar saplanıyordu
Ruhumdaki son nefer olan o titrek ışıkta
Yalnızlığın karanlığına boyun eğiyordu artık
Üstüne oturduğum bank gibi küf kokuyordum
Üzerine binlerce ok çevrilmiş yavru bir ceylan gibi
Çaresiz ve savunmasızdı hedefteki ruhum

Oysa daha beş dakikasıydı yalnızlığımın
Tüm ihtişamı ile
Yalnızdı yalnızlığım yine usulca ve sessizce....