Kırıldı Kalbim

Kırıldı Kalbim...


Kalbim kırıldı
Kızgındın.
Kırgındın.

Canın acıyordu.
Benimde acıyordu.
Senin canın acırdı da, benimki durur muydu...
Seninkinden bir az, bir fazla ne fark ederdi ki.
Acıyordu.
Yüreğini avuçlarımın içine aldım.
Kanıyordu.
Kendi yüreğimi bastirip o yaranın üstüne.
Acımasın diye uğraştım.
Acımamalıydı.
Sen ağladın.
Ben ağladım.
Sen güldün.
Ben güldüm.
Senin mutlulugun, benim sevincim.
Hüznünse, acımdı.
Hissediyordum seni, en kötü anında bile.
Hayalinle konusuyor, dua ediyordum.
Sana.
CANIMA...
Her içimi acı kapladığında.
"Güçlü ol" diye fısıldıyordum..
Sen bunu hiç bilmedin, belki hiç hissetmedin.
Anla.
Senin adına "YAR" dedim, nedir bilir misin anlamı.
Bilir misin?
"YAR" için ölmek bile güzeldir derler.
Öyleymiş.
Anladım.
Senin için kalkanımı silahımı alıp, savaşa giderdim..
Giderim de hala.
Yeter ki sen üzülme...
Ve yar ...



Kırgınım sana. Kırıldım. Acıdı canım.


Kalbim kırıldı.


Sen duymadin o kırılmayı, duyurmadım sana..
Üzülme diye.
Canın acımasın diye.
Senin canın acırsa,benimki durur mu.
Şimdi yar.
Bırak arkamı döneyim, kırılan kalbimi onarırken.
Bakma bana.
İstemeden açtığın o yarayı görme.
İstemiyorum.
Üzülme diye.
Üzülürsen, üzülürüm. Anla.
Gözlerine bakmamı isteme.
İsteme akan gözyaşlarımı, görmeni istemiyorum.
Ben zaten ağlıyorum.
Sen sakın ağlama..
Ve sakın! Sakın!
Dokunma kalbime.
Kırılan kalbimin kırıkları eline batmasın.
Batarsa benim elim kanar çünkü...