Bilmeyesin...

Ey Divane!

Gecenin koyu karanlığında ağıt yakar hüzün,
İçimde dumanı göklere erişen bir yangın,
Dökülen gözyaşları kar etmez yandıkça yanar gönül evim.
Kulağımda uğuldayan bir çift söz kılıçtan keskin,
Duymayasın…

Maşuk eyledim bu dünyanın zalimini…
O zalime emanet ettim gönül evimi…
Yakama taktım vefa muskasını…
Sarmaladım ellerimin diken yarasını.
Halimi görmeyesin…

Sarı çiçekler ezelden gelir,
Benim halim nice zamandır böyledir,
Yusuf kuyusuna düşeli çok oldu,
Uzanan ellerin akrebe dönmesi hep tez oldu.
Feryadımı duymayasın…

Bilsem de söylemez oldu şu dilim,
Merhamet etsem de erişmez oldu elim,
Yalan sözleri duya duya,
Kulak gerçek sahibini duymaz oldu,
Ahvalimi görmeyesin…



Hazan bahçesinde güller açar oldu mu?
Zalimlere, el açıp alim diyen oldu mu?
Müminler de, zulme duçar oldu mu?
Bu garipte dünya hanında naçar kaldı mı?
Sözleri mi işitip de duymazdan gelmeyesin…
.......


[SES]http://www.mubtela.net/byabdullah/karanlik.mp3[/SES]