2Beğeni
Saat gecenin 2.00 si ve ben hala ayakta onu düşünüyorum....
Zaman beni izliyor ben ise onsuz geçen her saniyemi... Ara ara telefona takılıyor gözüm hani belki arar diyorum. Telefonu elime alıyorum seni aramak için arama tuşuna basıyorum gururuma yenik düşüp bağlanmadan kapatıyorum...Belki bunu defalarca tekrarlıyorum ama dedim ya aramayı kendime yediremiyorum... Bazen de mesaj yazıyorum baştan sona okuyorum ondan da cayıp saatlerce ne yazsam diye uğraştığım mesajı bir çırpıda siliyorum. Saat gecenin kaçı olmuş masam da yanan mumla ısınarak duygularımı bomboş temiz sayfalara döküyorum. Hani belki bu sayfalarda can bulur diyorum... Pencerenin perdesini aralıyorum ve gökyüzüne bakıyorum bir tane de olsa yıldız görürüm diye ama nafile ona bile rastlamıyorum... İçime sıkıntı düşüyor ve olduğum yerde sayıklıyorum. Bedenimde oluşan hararete karşın dayanamayıp kendimi balkona atıyorum. Önce bir titreme alıyor beni rüzgar sanki bana bozuk atar gibi yüzüme olabildiğince keskin esiyor ve şakak kemiklerimi kesiyor. Ellerim kansızlığımdanmıdır bilinmez ama buz kesiyorda morarıyor birden... Dişlerim birbiryle savaşır gibi vuruşuyorlar ama ben yine de aldırmıyorum... Aldırmıyorum çünkü içimdeki yangını söndüremiyorum. Yağmur çiselemeye başlıyor birden toprak sen kokuyor ve o andan itibaren gözlerime yaş düşüyor. Yağmur bastırıyor sanki her bir damla birbiriyle yarış yapıyor. Göğsümü gererek gökyüzüne doğruluyorum hani belki yağmur damlaları yüreğime düşerde içimdeki yangını söndürür diye...
Gökyüzü mutsuzluğuma ağlıyor bende...
Etrafta fırtınalar kopuyor bende de...
Sanki her yer sana açılmış isyan bayraklarıyla donalı ama ben yine de sana bir kez olsun toz kondurmuyorum... Telefon çalıyor o çaldıkça sanki içime umut doğuyor. Telefona doğru koşuyorum ama yetişemiyorum. Telefonu elime alıyorum onun olması için dua edip arayana bakıyorum ama sonuç yine hüsran arayan arkadaşım... Burkuluyorum ellerim ve sesim titrek bir şekilde arkadaşımı arıyorum.. Saatlerce konuşuyoruz her seferinde onu sormak istiyorum ama sonra ben yine vazgeçiyorum. "Onu unuttun mu?" diyor bende "evet" diyorum ama unuttum derken bile kendime lanet saçıyorum... "Emin misin?" diyor bende sahte bir gülümseme atıp " hemde hiç olmadığım kadar" diyorum. Bir ara ikmizde susuyoruz tam ben onu soracakken o bana soru soruyor. "Beni ne kadar seviyorsun?" diyor şaşırıyorum ama cevabım net oluyor "seviyorum" demekle... "peki bir erkek için arkadaşlığımız biter mi?" diyor "saçmalama tabii ki bitmez" diyorum ama sorusu devam ediyor... "Peki o olsa bile mi?" dediği an suskunluk çığ gibi üstüme çöküyor sesim kısılıyor avuçlarım terliyor ve nemli gözlerle " o olsa bile" diyorum... "Peki o zaman tüm gerçeği söyleme vakti geldi" dediği an susturmak istiyorum ama gurur yapıp konuşmasına izn veriyorum. Konuşmasına devam ediyor umarsızca ve kendinden emin tavırla "o seni çok seviyor ve geri dönmek istiyor sen benle onu sevgili sandım dimi maksadım sadece gururunu yendirmekti o kadar" diyor.
Susuyorum...
Seviniyorum...
Ama inanırmısın ağlarken gülüyorum...
Telefon konuşmak bittikten sonra içime bir ferahlık düşüyor mutsuzluktan akan bu yaşlar bu seferde mutluluktan akıyor.
Gökyüzü mutluluğuma ağlıyor bende...
Rüzgar esintisiyle tebessüm saçıyor bende...
Şimdi yatağa uzanıyorum ve düşünüyorum... Düşünürken aşk ile gururun bir arada kalmadığını anlıyorum ve en önemlisi onsuz olamayacağımı da...
Aşkınızı gururla örf pas etmeyin her zaman benim gibi şanslı olmayabilirsiniz...
