o çatırdayan köprüsünü sabrın

birbirimizin tökezini çözerek aştık

iki yanlızlığın birbirine yaslanarak

yaşlandığı

dinmek bilmeyen yağmur

yorgunluğumuza su verir sandık

büyüdük ve büküldük




pasını silkeleyen bir maden gibi

yeniden boy veririz sandık

nesneleri titreten bir ses

narımızı deşerek

acımızın kanadına dokundu

burkulup kaldık




nedenimizi emzirip

erken yitirilen bir çocuklukla

nasılımızın zehrini alırız sandık




üzüntülüyüz ama uyanık

kanıyoruz ama berrak

yüzümüze bakan içimizi görüyor

kırıldıkça çoğalıyoruz




gözlerimizi dinlendiren nesneler

içimizi neşelendiren sesler

bizi çoğaltan özneler arıyoruz...