Karanlıktan aydılığı geceden notlar...

Kur’ân-ı Kerîm’de kendi adına bir sûre nâzil olmuş bulunan Hazret-i Yûnus -aleyhisselâm-, Âsur Devleti’nin başkenti olan Ninova[17]

halkına gönderilmiş bir peygamberdir.

M.Ö. sekizinci asırlarda yaşadığı tahmin edilmektedir. Babası, Mettâ isminde sâlih bir insandı.

Yûnus -aleyhisselâm-, Ninova’da doğup büyümüş, otuz yaşına gelince, Hak Teâlâ O’nu peygamber olarak vazîfelendirmiştir.

Hazret-i Ali -radıyallâhu anh- buyurur:

“Yûnus -aleyhisselâm- otuz yaşında peygamber oldu ve senelerce kavmini îmâna çağırdı.”

Peygamberliği husûsunda Kur’ân-ı Kerîm’de de şöyle buyrulur:

وَإِنَّ يُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ

“Muhakkak Yûnus da gönderilen peygamberlerdendi.”

(es-Sâffât, 139)

وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ

“Onu, yüz bin kişiye peygamber olarak gönderdik ve hattâ artıyorlardı.” (es-Sâffât, 147)

إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِن بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ
وَالأَسْبَاطِ وَعِيسَى وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَيْمَانَ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا

“(Habîbim!) Biz Nûh’a ve ondan sonraki peygamberlere vahyettiğimiz gibi Sana da vahyettik.
Ve (nitekim)
İbrâhîm’e, İsmâîl’e, İshâk’a,
Ya’kûb’a, esbâta (torunlara), Îsâ’ya,
Eyyûb’a, Yûnus’a, Hârûn’a ve Süleymân’a vahyettik.
Dâvûd’a da Zebûr’u verdik.” (en-Nisâ, 163)

Ninova ahâlîsi, putlara ve heykellere tapıyorlardı.
Çok zâlimdiler.

Yûnus -aleyhisselâm- tevhîde dâvet etmeye başlayınca, kendisine sâdece iki kişi îmân etti. Biri âlim ve hakîm, öteki âbid ve zâhiddi. Diğerleri Hazret-i Yûnus’a:

“_Aramızda bu kadar kâhin, âlim ve sanatkârlarımız varken,
sen tek başına ortaya çıkıyor,
atalarımızın yolunun yanlış olduğunu söylüyorsun!

Tanrılarımızı inkâr ediyorsun!
Sen, kimsenin alışkın olmadığı hükümlerle ayağımızı mı bağlamak istiyorsun?!” dediler.

Ancak bu sözlerle de yetinmeyip Yûnus -aleyhisselâm-’a
türlü ezâ ve cefâda bulundular.
Hazret-i Yûnus ise, onların yaptıklarına tahammül ve sabır gösteriyor,

kendilerini yine merhametle tevhîde dâvet ediyordu.

Allâh’ın azâbının çetin olduğunu hatırlatıyordu.

Fakat onlar, bu îkazlara gülüp geçtiler:

“–Bir kişinin hatırı için azap gelip herkesi mahvedecekse, müsâade et bu azap gelsin!” dediler.

Yûnus -aleyhisselâm-, kavminin küfürdeki bu inatçı hâllerine son derece üzüldü.
Daha fazla dayanamayıp,
izn-i ilâhîyi beklemeden aralarından ayrıldı.

Yolda iken Cenâb-ı Hak vahyetti:

“Ey Yûnus! Geri dön; kırk gün daha onları îmâna dâvet et!”

Bu emir üzerine Yûnus -aleyhisselâm-, tekrar kavminin yanına döndü.

Allâh’ın emir ve azâbını haber verdi. Yine uslanmadılar.

Va’dedilen günlerden otuz yedi gün geçtiğinde, kavmi hâlâ îmâna gelmemişti. Hazret-i Yûnus:

“O hâlde üç güne kadar başınıza gelecek olan azâbı bekleyin! Bunun alâmeti olarak da önce benizlerinizin sarardığını göreceksiniz!”

dedi ve yine emr-i ilâhîyi bekleyemeden büyük bir üzüntü ile aralarından ayrıldı.

Bu terk ediş, ne ilâhî vazîfeden kaçma, ne de bu vazîfeyi verene baş kaldırmaydı.

Sâdece yüce dâvete uymayan âsî bir kavimden uzaklaşmaydı.

Derken Yûnus -aleyhisselâm-’ın haber verdiği gün gelip çatmıştı.

Azâbın habercisi olarak da bütün Ninovalıların benizleri sararmış ve renkleri uçuklaşmıştı.

O an herşeyi anladılar. Birbirlerine:

“_İşte Yûnus’un haber verdiği azap alâmeti!
Biz O’nun bugüne kadar yalan söylediğini hiç görmedik.”
diyerek gelen azaptan büyük bir korkuya kapıldılar.

Gökyüzü kararmaya başladı. Herkes feryâd hâlindeydi.

Çâresizce bir ümit kapısı aradılar. Birbirlerine:

“_Eğer Yûnus aramızda ise korkmayın!
Şâyet gitmiş ise, azap bizi helâk edecektir!” dediler.

Son derece pişmân olmuşlardı.
Yürekleri, yaptıkları yüzünden nedâmetle dolup taşıyordu.
Çünkü azâb-ı ilâhî iyice yaklaşmıştı.
Ne yapacaklarını bilemez bir hâlde büyük bir tevbe iştiyâkı içerisinde sâlih bir zâta koştular.

O da:
“_Henüz azâbın gelmesine iki gün var. Şimdi şu yüksek tepeye (tevbe tepesine) çıkın!

Birbirinizle helâlleşerek gasbettiğiniz hakları sâhiplerine iâde edin!


Ardından Yûnus’un Rabbi için kurbanlar kesin ve bundan büyük-küçük, zengin-fakir herkes yesin! Sonra başlarınızı açarak:

«Ey Yûnus’un Rabbi! Biz tevbe ettik. Sana inandık.
Yûnus’un peygamberliğini de kabûl ettik.
Yûnus’u bulduğumuz an,
O’ndan Sen’in emir ve yasaklarını öğrenip tatbîk edeceğiz!» diye yalvarın!..” dedi.

Ninovalılar gözyaşları içerisinde bütün bu söylenenleri yerine

getirdiler. Allâh Teâlâ da “Rahmân” ism-i şerîfi ile onların tevbelerini

kabûl etti ve azâb-ı ilâhî, üzerlerinden kaldırıldı.

O gün Cuma olup âşûra günüydü.
Bu husus, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle anlatılır:

فَلَوْلاَ كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلاَّ قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُواْ كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الخِزْيِ فِي الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ

“Hiçbir şehir ahâlîsi yoktur ki, (yeis hâlinde) îmân etmiş olsun da,

bu îmânı ona fayda versin! Ancak Yûnus kavmi müstesnâdır ki,

bunlar îmân edince, kendilerinden dünyâ hayâtındaki rüsvâlık

(perişanlık) azâbını uzaklaştırıp giderdik ve onları ecelleri

gelinceye kadar (yaşatıp) faydalandırdık!” (Yûnus, 98)

Îmansızlıkları sebebiyle helâke dûçâr olup da tevbe ederek kurtulan tek kavim,

Yûnus -aleyhisselâm-’ın kavmidir.

Bu, lutf-i ilâhînin farklı bir tecellîsidir ve Yûnus Sûresi’nin pek çok âyet-i kerîmeleri,

rahmet-i Rahmân’ın azâb-ı ilâhîden daha ziyâde olduğunu beyân eder.

Âyet-i kerîmede buyrulur:

وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا

“Zünnûn’u da (zikret)! O öfkeli bir hâlde geçip gitmişti…” (el-Enbiyâ, 87)

Zünnûn, Hazret-i Yûnus’un lakâbıdır.

Balık sâhibi mânâsına gelir.

Ona bu lakab, kendisini balık yuttuğu için verilmiştir.

Yûnus -aleyhisselâm- şehirden ayrılınca Dicle Nehri’nin kenarına geldi. Bir gemiye bindi. Kur’ân-ı Kerîm’de buyrulur:

إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ

“Hani O, dolu bir gemiye binip kaçmıştı.” (es-Sâffât, 140)

Gemi, hareket ettikten bir müddet sonra suyun ortasında durdu. Onu bir türlü yürütemediler.

Batacakları endişesiyle durumu uğursuzluk sayarak gemide günahkâr birinin olduğunu düşündüler.

Bunun kim olduğu husûsunda kur’a çektiler. Kur’a Hazret-i Yûnus’a çıktı. O da başına gelen bu işin bir imtihân olduğunu fark ederek tevekkülle:

“_Evet, o âsî kul benim!” dedi.

Ancak gemidekiler, onun hâlinden sâlih bir kimse olduğunu anlayarak kur’ayı birkaç defa yenilediler.

Fakat hepsinde de netîce Yûnus -aleyhisselâm-’a çıktı.

Nihâyet çâresiz bir şekilde:

«Herhâlde bu kulun bir suçu olmalı!» diyerek Hazret-i Yûnus’u suların içine bıraktılar. Âyet-i kerîmelerde buyrulur:

فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنْ الْمُدْحَضِينَ

“Gemide olanlarla karşılıklı kur’a çektiler de (Yûnus) kaybedenlerden oldu.” (es-Sâffât, 141)
فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ

“…(O), Biz’im kendisini aslâ sıkıntıya uğratmayacağımızı zannetmişti…” (el-Enbiyâ, 87)

فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ

“Yûnus kendini kınayıp dururken O’nu bir balık yuttu.” (es-Sâffât, 142)

Artık Hazret-i Yûnus, bir balığın karnındaydı.

Orası karanlık bir yerdi. Kendisi henüz canlı idi ve şuuru da yerindeydi.

Cenâb-ı Hak balığa, Yûnus’u yaralamamasını ve onun kemiklerine zarar vermemesini emretti.

Yûnus -aleyhisselâm-, ilâhî takdîre rızâ göstererek Rabbine teslîm oldu. Âyet-i kerîmede bu hâl şöyle bildirilir:

فَنَادَى فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ

“…(Ve) karanlıklar içinde
(Yûnus, pek üzgün bir şekilde hâlini Rabbine şöylece arz etti):

«Sen’den başka hiçbir ilâh yoktur. Sen’i tenzîh ederim. Gerçekten ben, zâlimlerden oldum!»” (el-Enbiyâ, 87)

Bu sırada balığın karnında bazı sesler işitti,

bunun ne olduğunu merak etti.

Allâh Teâlâ da, kendisine balığın karnında olduğunu vahyetti ve şöyle buyurdu:

“Ey Yûnus! Bu sesler, denizde zikreden canlıların sesidir.”


Hazret-i Yûnus,
içinde bulunduğu bu zor ve sıkıntılı şartlar altında bile,
her zaman olduğu gibi Cenâb-ı Hakk’ı tesbîh ve zikirden geri

kalmamaya gayret etti.

İstiğfâr ve duâ ile meşgûl oldu. Melekler onun durumuna muttalî olduklarında kendisi hakkında Allâh’a şefâatte bulundular.

Nihâyet Cenâb-ı Hak, Hazret-i Yûnus’un da:

“Sen’den başka hiçbir ilâh yoktur. Sen’i tenzîh ederim. Gerçekten ben, zâlimlerden oldum!”

diye çokça tesbîhi üzerine bu mübârek peygamberinin işlediği zelleyi affetti:

فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذَلِكَ نُنجِي الْمُؤْمِنِينَ

“Bunun üzerine O’nun duâsını kabûl ettik ve O’nu kederden kurtardık. İşte Biz, mü’minleri böyle kurtarırız.” (el-Enbiyâ, 88)


Bu affın yegâne sebebi, Yûnus -aleyhisselâm-’ın çokça tesbîhiydi:

فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ

(143)
لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ
(144)
“Eğer Allâh’ı tesbîh edenlerden olmasaydı, tekrar dirilecekleri güne kadar onun karnında kalırdı.” (es-Saffât, 143-144)

Yûnus -aleyhisselâm-, Rabbini zikretmesi,

hatâsını idrâk etmesi ve tevekkülü sâyesinde kurtulmuştur.

Bu hâli, kendisi için büyük bir rahmet ve nîmet vesîlesi olmuştur.

Mühim bir husustur ki, Yûnus -aleyhisselâm-,

kavminin helâki için verilen kırk günlük mühlete 37 gün sabretmiş,

üç gün sabredememişti.

Buna mukâbil, Allâh Teâlâ da O’nu balığın karnında sabır tâliminden geçirmek gibi büyük bir imtihâna tâbî tutmuştur.

Sonunda Hazret-i Yûnus’u içinde yüce bir emânet gibi taşıyan balık, Allâh’ın emri ile O’nu sâhile bıraktı.

Cenâb-ı Hak buyurur:

فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِيمٌ

(145)
وَأَنبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِّن يَقْطِينٍ

(146)
“Hâlsiz bir vaziyette kendisini dışarıya çıkardık.
Ve üstüne (gölge yapması için)
kabak türünden geniş yapraklı bir nebat bitirdik.” (es-Sâffât, 145-146)

Balık onu çıkarıp sâhile bıraktığında,

Yûnus -aleyhisselâm- zayıflamış, bitkin,

hasta ve himâyeye muhtaçtı.

Vücûdu, pelte hâlindeydi.

Hava da oldukça sıcaktı. Allâh Teâlâ, onu güneşin yakıcı ziyâsından koruyacak geniş yapraklı bir bitki bitirdi.

Onun gölgesinde sinek türünden bir haşerat da yoktu. Ayrıca Cenâb-ı Hak, bu bitkiden Hazret-i Yûnus’a süt damlattı.

Hazret-i Yûnus, kendisini toparlayınca, Ninova’ya yöneldi. Şehre yaklaştığında bir çobana rastladı. Kavminin hâlini sordu.

Çoban olanı biteni anlattı.

Kavminin îmân edip tevbekâr olduğunu ve böylece Allâh’ın kendilerini affettiğini bildirdi.

Şimdi herkesin Yûnus -aleyhisselâm-’ın ilâhî emirleri bildirmek üzere gelmesini beklediğini söyledi.

Hazret-i Yûnus’un döndüğünü haber alan kavmi, hemen O’nun yanına geldiler.

O esnâda Yûnus -aleyhisselâm- namaz kılmaktaydı. Namazdan sonra kendisini hasretle kucaklayıp özürler dilediler.

Hazret-i Yûnus da, af ve müsâmaha ile davranarak onlara Allâh’ın emir ve yasaklarını öğretti.

Bundan sonra kavmi, Allâh’a ve peygamberine itâat hâlinde, mes’ûd ve iyilik üzere bir hayat yaşadılar. Âyet-i kerîmede buyrulur:
فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ

“Sonunda O’na îmân ettiler. Bunun üzerine Biz de onları bir süreye kadar yaşattık.” (es-Sâffât, 148)

Hak bir dâvânın sâhiplerine, sabırlı, sâkin ve azimli hareket etmek düşer. Yûnus -aleyhisselâm-,

kavminden son derece bîzâr olduğu için eleminin şiddeti sebebiyle ilâhî vahyi bekleyemeden oradan ayrılmıştı.

Bu ise, bir bakıma sabırsızlık ve acelecilik olmuştu.

Zor şartlar içersinde bile olsa, böyle bir davranış, kendisi için bir zelle idi.

Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ise,

Mekke müşriklerinin zulüm, eziyet ve cefâlarına tahammül etmiş,

hicret hakkında ilâhî emir gelinceye kadar sabırla beklemiştir.

Allâh Teâlâ da, aynı zamanda bir duâ mâhiyetinde olan İsrâ Sûresi’nin 80. âyetinde Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’e şöyle izin verdi:

وَقُل رَّبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِّي مِن لَّدُنكَ سُلْطَانًا نَّصِيرًا

“Ve şöyle niyâz et: Rabbim! Gireceğim yere dürüstlükle girmemi

sağla; çıkacağım yerden de dürüstlükle çıkmamı sağla! Bana

tarafından hakkıyla yardım edici bir kuvvet ver!”

Cenâb-ı Hak, Yûnus -aleyhisselâm-’ın kavmini izinsiz terk etmesi

sebebiyle de, Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem

- Efendimiz’e risâlet vazîfesindeki sıkıntılara sabretmesi husûsunda

şöyle buyurmuştur:

فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُن كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَى وَهُوَ مَكْظُومٌ
(48)
لَوْلَا أَن تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِّن رَّبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاء وَهُوَ مَذْمُومٌ
(49)
فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ
(50)
“Sen Rabbinin hükmünü sabırla bekle! Balık sâhibi (Yûnus) gibi

olma! Hani O, dertli dertli Rabbine niyâz etmişti.

Şâyet Rabbinden O’na bir nîmet yetişmemiş olsaydı O, mutlakâ,

kınanacak bir hâlde ıssız bir diyâra atılacaktı. Fakat ardından,

Rabbi O’nu seçti (vahiy verdi) ve O’nu sâlihlerden kıldı.”

(el-Kalem, 48-50)

Yûnus -aleyhisselâm-, Allâh’ı çok zikredenlerden olduğu için balığın karnında kıyâmete kadar kalmaktan kurtulup dışarı çıkarılmaya lâyık görülmüştür. Bu sebeple âyet-i kerîmede

“Hâlsiz, hasta bir vaziyette kendisini dışarı çıkardık!” buyrulmuştur.

Kalem Sûresi’nin 49. âyeti, Yûnus -aleyhisselâm-’ın balığın karnından

dışarı çıkarılmayı hakettikten sonraki durumuyla alâkalıdır.

Bu âyet-i kerîmeden anlaşılan mânâya göre, eğer Allâh Teâlâ,

Hazret-i

Yûnus’un tevbesini kabûl ederek yeniden vahyetmek sûretiyle O’nu

teblîğ için kavmine tekrar göndermeyi murâd etmeseydi,

elbette O, ıssız bir yere, hoşa gitmeyecek bir durumda bırakılacaktı.

Lâkin tevbesinin kabûlüyle affa mazhar oldu ve kurtuluşa erdi.

Artık balığın karnından, hiçbir nebat ve binânın olmadığı ıssız bir yere çıkarıldığı zaman,

O, kınanmış ve fenâ bir hâlde değildi.

Sâffât Sûresi’nde belirtildiği gibi, maddî bir hâlsizliğe dûçâr olsa da, lutf-i ilâhîye nâil kılınarak kısa zamanda şifâyâb oldu. Sıhhati kendisine iâde edildi.

Çünkü O, Rabbinin affına ve merhametine nâil olmuş ve seçilmiş sâlih bir peygamberdi.

Yûnus -aleyhisselâm-’ın kıssasından alınacak ibretler:

1. Tebliğde titizlik, sebât ve sabır.

2. Zikir ve istiğfârın ehemmiyeti.

3. İhlâsla yapılan tevbenin kabûl olunması.

4. Sekerât hâlindeki tevbenin yalnız Yûnus -aleyhisselâm-’ın kavmine mahsus olarak kabûl edilmesi.

Ancak bu sekerât hâli, tam bir sekerât hâli de değildir.

Çünkü Yûnus -aleyhisselâm-’ın kavmi tevbe ettiği zaman, henüz azap gelmemiş, sâdece azâbın emâreleri belirmişti.

Onlar da, Hazret-i Yûnus’un hiç yalan söylemediğini düşünerek va’dettiği azâbın muhakkak geleceğini anlamışlar ve derhal tevbe etmişlerdir.

Oysa diğer helâk edilen kavimlerdeki durum böyle değildir. Meselâ Firavun’un îmânı, azâbın tahakkukundan sonradır ki, tam bir yeis hâli olduğu için makbûl olmamıştır.

Yûnus -aleyhisselâm-’ın fazîleti hakkında Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, -kendileri için bir tevâzû ifâdesiyle birlikte- şöyle buyurmuşlardır:

“Hiçbir kula «Yûnus bin Mettâ’dan daha hayırlıyım.» demek yakışmaz!” (Buhârî, Enbiyâ, 35; Müslim, Fedâil, 166)

OsmanNuri Topbaş