Salih YAYLACI yazıyor:

Çok ciddi akademisyen ve entelektüeller tarafından paylaşılan bir tez var.
Yaygın bir kanaat olarak halkında aynı kanıda olduğuna uzun bir süredir zaten şahit oluyorum
Tezin özü şu.

Ülkemizde eğitim seviyesi arttıkça (dirsek çürütülen yıl kastediliyor) insanımızda üniversitelere doğru bağnazlaşma ve hoşgörüsüzlük artıyor.

Bunu ispat eden, özel bir üniversitede yayınlanan TV programı bana çok ilginç geldi.

Zaman gece yarısından sonra.
Tartışılan konu muhafazakârlık.
Daha doğrusu dindarlaşma.
Konuyu tartışanlar aydınlık geleceğimizin kara cahil bekçileri gençler.
Gençlik bedenen taze ve diri olmaksa ne ala gerçekten gençler.
Hiçbir itirazımız yok.
Kalıplar mükemmel, yüzler bakımlı, elbiseler defileleri aratmayacak cinsten.
Ama fikir ve düşünce adına dinozor çağından esintiler çoğunlukta.
Hayat, toplum, Dünya ve Türkiye adına tek bildikleri gazete kupürlerinden devşirdikleri.
Bir örnek mi?

Yalan, masa başı ve tezgâh haber olduğu, haberin sahiplerince direk olmasa bile farklı açılardan ifade edilmiş erkek hastasına bakmayan bayan doktor haberine şüyuu vukuundan beter şekilde, gerçekmiş gibi sarılarak geleceğimize yönelik yaşam tehdidi efsanesi oluşturan bir hastalıklı bir ruh haleti.

Aynı kulvardaki büyüklerinden çok daha kötü konuşan, tecrübeden yoksun hayatında bedel ödeyerek, ter dökerek var olma adına hayatta tek çivisi olmamış kötü kopya tipler.
Sapla samanın birbirine karıştıran bir ortam.
Sloganlaşmış,ötekileştirmeye dayalı, farklı olma taleplerine hayat hakkı tanımayacak kadar küstah cümlelerle ifade edilmeye çalışılan Türkiye"de büyüklerinin verdiği kavganın, gençlik mahallesi tarzı olanı.

Baba parası ile okudukları her hallerinden belli, pek azı müstesna gençlerin o salonu nasıl doldurduklarını bilmiyorum ama dikkatimi çeken bazı hususlar oldu.

Her şeyden önce;
Türkçe ile barışık değiller.
Muhafazakârlaşma tabirinin bırakın sosyal, siyasal ve sözlük anlamını telaffuzunda bile zorlananlar hayli fazla idi.

Şakşakçılık ile aralarının çok iyi olmasından mıdır bilmem bir alkış merakıdır gitti bütün gece botunca.

Tartışma üslubu ezberlerin ortaya konulmasının ötesine geçemedi.
Takılı kalmış taş plak ya da bozuk CD gibi hep aynı nakarat dönüyor dillerde.
Program bilimsellikten uzak filmselliğe yakın, ideolojik saplantı çeşitlerinin her renginin resmigeçit töreni şeklinde oldu.

Armudun dibine düştüğü bir dünya da programın sonlarında tiyatral şovunu izlediğimiz rektörü öğrencilerden yola çıkarak tahmin etmiştim zaten.

Birde bunun üstüne sahnede gençlere gecenin o saatinde bilimsel gerçekleri anlatmaya çalışan değerli fikir adamlarının sadece fikirlerinden dolayı yuhalandıkları ve evlerine polis koruması eşliğinde gittiklerini öğrenince yazının başındaki tezin hiçte yabana atılabilir bir şey olmadığını anladım.

Aynı saatlerde başka bir kanalda hem de Van"da karların altında, 120 Şehit çocuğun anısına çekilen film için bir araya gelmiş orta öğrenim öğrencileri, programı çok dikkat kesilerek izlemesem de bana çok daha kendileri olmayı başarmış genç adayları gibi geldi.

En azından bunlar adına olmasa da onlar adına ülkemin geleceğinden umutlandım. Umarım onlar büyüyünceye kadar üniversiteler ünitersite olmaktan çıkar sadece ve sadece fikir ve düşünceye önem veren yasakların yasak olduğu mekânlara dönüşürler.

Şimdiden üniversitenin onları bozup mevcut örnekler gibi yapmamasının tedbirlerini almak lazım.

Ama nasıl?