ailemle beraber yaşadığımda hiç rahat olamadım ama ne benden vaz geçebiliyorlar ne de davranışları değişiyor beni sürekli sıkıyorlar.bende kilitlenmişlik oluştu.yani arkadaşlarıma baktığımda hepsi neredeyse benden daha rahatlar,bilgi ve kültürlü bir ailem olmasına rağmen bana hiç bişi kazandıramadılar gibi hissediyorum.herşeyi annem için yaptım genelde.başarılı olma duygusunu bile yaşayamadım.kendimi onun ellerine bırakmış gibi hissediyorum.ve yanımda olduğunda ne sevebiliyorum ne de uzak olduğumda sevinebiliyorum.evde bir koltuğa rahat oturmuşluğum bile yok.babam elektrik süpürgesi açarken bana sürekli olarak sen oturuyosun biz yapıyoruz gibi eleştirilerde bulunurlardı.ne zaman mutlu olsam kendileriyle ilgilenmemi istediler ne zaman onlara odaklansam mutsuz oldum anlaşamadım.benim sürekli olarak bir kişi haline gelmem engellendi.kendi egolarına kurban gittiğimi düşünüyorum anne baba olma duygusu biraz bi fikrim olsa susturulmak beni bu hale getirdi.sessiz ol iyisidir.ama b en hiç bi zöma yaşadığımı hissedemedim.