Dokunamam ki...!
boz bulanık bir hayat, kar altında
avuçlarıma demir ayazı düşüren
intiharlar kuşanıyorum
belki bir kaçış, soyunarak sürgüne
gitmek ömrümün arka sokaklarına
bu bendeki göçebe ıssızlığı, kimliksiz adreslerde
yazgıdır o küçük dünyama
yalnızlığı ölümsüz kılan yarası saklı düşlerim
ördü ömrümün ağlarını acıyla
yaralarım demlendi kül rengi mahzenlerde
yitik mutluluklar diyarında
anılarımı, iklimsiz mevsimlere
tutkularımı, gölgelerin kanadına
sesimi, gecenin alaca karanlığına gömdüm
döküldü gözlerimden
her biri çiy tanesi umutlarım
şimdi üşüyorlar bir yerlerde
zemheridir bedenim
dokunamam ki...
yazdım adımı kumlara
dalgaları bekliyorum
gitmelere çeyrek var
haydi...
alıntı
