Kişinin kendiyle savaşmasını ve yenmesini, kendini dönüştürmesinin hayati bir sorun olarak algılamaya çağıran, çarpıcı ve sarsıca bir roman. Romanın başkişisi Hikmet Benol, toplumdaki yoğun kargaşanın temelinde yatan gerçekliği araştırırken, gerçeklerle içtenlikle ilgilenmenin toplumu yönetenlerce tehlikeli görüldüğünü seziyor ve "oyun oynuyormuş gibi" ilgilenmenin ve yaşamanın yollarını araştırıyor. Ve hem "tehlikeli" hem de "oyun"la dolu bir yolda gidebileceği son noktaya kadar ilerliyor.

sevdiğim bir alıntı sf. 101. den

bilge neden nazmi'den ayrıldı? bilmiyorum sevgi. anlaşamadılar herhalde. garip. evet garip. ilk tanıdığım gün, kürkünü çıkardığım gün bilseydim ayrılacaklarını... kalbimden ona da bir yaprak açardım. kelimeler, albayım, bazı anlamlara gelmiyor. ''kelimeler, albayım, hangi anlamlara gelmiyor? efendim? '' ''kelimeler!'' albayım. hangi anlamda kullanıyoruz onları? ''hangi kelimeler hikmet?'' sizi neden yanımda dolaştırıyorum bilmem ki?

''bütün kelimeler, genel anlmada kelime.''

''ne demek istiyorsun oğlum?''

''kelimeler canım işte. mesela kelebek.''

''ne kelebeği?''

''kelebek canım, bildiğimiz kelebek.'' ellerini açtı, kapadı.

''ha o kelebek mi?''

''evet, o kelebek.''

''kelimenin aslı mı nereden geliyor?''

bu soruya tutunalım bari hiç olmazsa: ''evet.''

''bilmiyorum.''