Nasıl başlarsa öyle biter bu serüven. Bir yolculuk ne kadar da sıkıntılı geçerse geçsin, varılacak menzilde bekleyen sevgilinin hatırına, ne yorgunluk kalır insanda, nede sıkıntı. İnsanın gözü kara gözlü sevgilinin hayaliyle süslü iken, onu hiçbir zahmet yıldıramaz.
Uzun bir seferdir hayat yolculuğu. Yollar çok çetin, her taraf kar boran, tarifi zor bir toz bulutuyla kaplı. Neredeyse ayakta durmak bile imkânsız. Yolun her tarafına tuzaklar kurulmuş. Birisinden kaçsan diğerine yakalanırsın.
Tek gerçek var ki, bu yolculuk bir yerde son bulacak. Ve çekilen zahmet karşılığında, insan mutlaka mükâfatını alacak. Ama ne garip ki tuzaklardan kurtulmak o kadar da kolay değil. Yanlış ile doğru arasında ki mesafe sadece bir çizgiden ibaret.
Son hızla devam eden bu yolculukta, insan kendisine hazırlanan tuzaklara düşmemek için oldukça çetin bir sınava tabi tutuluyor. Bütün olumsuzluklara rağmen, en temiz ve en güzel hayatı yaşama noktasında elinden geleni yapmak zorundadır. Tercih yaparken, kendisini yaratanın sunduğu kurtuluş reçetesinden istifade etmek, onun yapacağı en akıllıca iştir.
Zorluklar içinde süren yolculukta, insanın bazı lüzumsuzca yaptığı işler, çok kısa süreli menfaatler için, ebedi bir hayatı feda etmeleri anlık bir meseledir. Elinde tuttuğu aynaya bakan birisinin hali gibi, önünde ki yola değil de aynanın gösterdiğine bakarsa insan, hep arkasında kalan yolu karşısında zanneder. Bu da yapacağı en büyük hataların başında gelir. Geçmişe takılıp kalan düşünceleri, olurlarla olmazlar arsında bocalar durur. Bir türlü gerçeğe uyanamayan bu insan, aynada gördüğü yolu yürümeyeceğini kavrayamaz. Geçmişe ah çekerken, geleceği de yaşama noktasında bir bilinçsizliğe düşer.
Böyle bir hataya düşmemenin yolu ise, gideceğin yeri bilmektir. Hayat yolculuğunun sonu olan ölüm ve hesabı hiç akıldan çıkarmamak, o kişiye hata yapma olasılığını en asgariye indirir. Bu da her dem sonu düşünmekle olur.
İmanla ölmekle mükellef olan Müslüman?ın son nefesinde imanı kurtarması zorunludur. Böyle bir zorunlulukla yüz yüze olan insanın tek yapacağı, hayatının her anında son nefesi düşünmesidir.
Son nefeste imanla ölmek ise, tertemiz bir hayat yaşamakla mümkün olur. Rızaya uygun bir hayat tarzının yaşanmasıyla insan son nefeste imanını kurtarabilir. Güzel yaşayan güzel ölür, güzel ölen ise güzel dirilir. Bu geçeğin öyle sözde bir imanla olması kolay değil. Bütün bir hayatı güzel yaşamak gibi bir mükellefiyeti vardır.
Son nefeste imanı kurtarmak için, bütün nefesleri imanla yaşamalıdır. Bu şekilde bir yaşam ancak son nefeste imanı kurtara bilir. Yoksa dil alışkanlığı olan bir imanın, kalpte yeri yoksa bu sadece boş bir hayalden öteye gitmez.
Belki ilk önce dili alıştırmak çok mühim olabilir, ama dilin söylemesinden çok kabin söylemesi daha değerlidir. Çünkü hasreti kalp çeker, ızdırabı kalp hisseder, özlem onun yüküdür, gerçekte inananda inanmayanda odur.
Kalbi diri tutmak için, bedenin ölümünü sürekli akılda tutmak gerekir. Güzel bir hayat yaşayabilmek için, hesabı her zaman hatırlamak gerekir. Zaten bu şekilde yaşayan birisi, kendisini dünyaya getirenin ve öldükten sonra, tekrar diriltecek olanın kim olduğunu bilir ve hayatını ona göre tanzim eder. Ve bilir ki, SON NEFESTE İMANLA GİTMEK İÇİN, HER NEFESİN İMANLAYAŞANMASI GEREKİR. Nereden bileceksin ki, şu anda aldığı nefesin son nefes olmadığını?
YAKUP ÇAK
