Ne hoş bir kelimedir şu “ittihât - terakkicilik” yani öztürkçesi ile “İlericilik”. Mustafa Kemal Paşa gibi bir ilerici aydının, geçmişte ittihat terakki ekibiyle giriştiği demokratik mücadele ve sonrasında, takip eden “başarısız” iki suikast girişimi acaba Mustafa Kemal’in “gerici”! bir devlet adamı olduğunun mu göstergesiydi?
Tarih tekerrürden ibarettir. Merkez-sol ve merkez-sağ siyasi kadroların delege çoğunluğunu eline geçiren Enver Paşa’nın torunları ile Mustafa Kemalciler arasında geçecek rövanş, aslında önümüzdeki yıllarda Türkiye açısından ciddi bir “Kemalizm” sınavı olacaktır. Kemalizm ile “neo-ittihatçılar” arasındaki temel farklılıklar şunlardır.
Kemalist; Bütüncül düşünebilen ve doğru zamanda pragmatik eylem alanına sahip düşünce
planına gelmiş “kemal” insanların yoludur. Devrimcidir. Dar alanda kısa paslaşma yapmaz.1. ve 2. yolun arasındaki yolun değil üçüncü bir yolun yolcusudur. Kapsayıcı ve içselleştirici bir zihin gerektirir. Topluma vizyon yükler. KALICIDIR. Sistemik Akılcıdır. Hazımlıdır.
İttihatcı; 1.ve 2. yolda kendi temsilcilerini bulundurur. Böylelikle , her iki şecenekte de kazananın kendileri olacağını umarlar ama daima kaybeden kendileridir.Pragmatisttir.Bütünü ise akıl ötesi pragmatist emellerine göre dizayn etmeye çalışır durur.Riski sevmez.Devrimci değil, reformisttir.Statükocu bir zihniyet olduğu için de düşünsel yapılanması , genelde eklektik bir gelişmeyi gerektirir.Topluma misyon yükler. GEÇİCİDİR. Analitik Zekidir. Hazımsızdır.
Şimdilerde bu zihniyetin temsilcileri, Kemalistlerin (3.yol) içine de sızmaya çalışıyorlarmış. (Hangi 3. yol acaba? Ortadaki yol mu? “ortaların” yolu mu?? Yoksa her üçü de mi?)
Gözle fark edilemeyecek,
bu temel farklar aslında önemli farkındalıklardır.KEMAL paşanın ,
“İttihatçı” bir zihniyet içinde olmadığının temel kanıtıdır.Düşünsel plan düzeylerindeki bu derin yapısal farklılıklar; işte o dönemde de ortaya çıkmıştır. Sonuç ortadır. O dönemdeki yaşanan güçler savaşına girmeyeceğim. Trajik ve üzücü sonuçları vardır.Bazı konuları tarihe havale etmenin, kavram enflasyonu ve siyasi türbülans yaşayan bir topluma yapılacak en büyük iyilik olacağını düşünüyorum.
Kanımca günümüz Türkiye’sinde yaşanan “toplumsal dip hareketlerini” ulusal ve ulusalcı olmayan ayırımı yerine, eklektik bir birleşmenin çok ötesinde, tüm toplum kesimlerine hitap eden bütüncül bir “Kemalizm” projesi olarak görmek daha hayırlıdır.
CHP’nin kendi içinde uyum halinde olduğu ama halkımız tarafından bir türlü destek göremediği ve bu sebepten dolayı yüzde 10 barajın altında defalarca küme düşüreceği siyasal bir tesadüfün! nedeni ise; “Kemalizm’e” sahip çıkmamalarından kaynaklanıyor.
Geçen günlerde Radikal İki’de AÜ SBF’de bir asistan arkadaşımız, Alev Alatlı’ya soruyordu; “İçerde biri mi var?” diye. Lenin’in ve Marx’ın mason olduğunu bilemem ama Mülkiye’ye sormak gerekir. “İçinizde biri mi var?”.
Türkiye’de tüm kurumlar için sorgulanabilecek bu yazının başlığı, anlayana ne anlamlıdır. Ahmet Taner Kışlalının dediği gibi “Kemalizm’le hesaplaşmak her solcunun ve sağcının bir görevidir. Bu hesaplaşma biçimsel bir retorik söylem olan “Atatürkçülük” altında yapılamaz.
Toplum sevgisinin “içinde” yoğrulan Kemalizm’in Türkiye’de iktidara gelmesi dileğiyle.
Tarihe düşülen bir not gibi… “Kemalizm’i hatırlayalım”.
Her farklılık bir farkındalık yaratır.
Fark farkedilir.Hem “özde” hem sözde!
