Musa Topbaş Hazretlerinin aziz hatırasına

    07-16-2008, 11:42

Gül Yetiştiren Büyük Üstad

Dilediği kullarını rızası yoluna sokan onlara bu yolu

gösterecek kişileri halkeden ve kullarından

dilediklerinin kalplerine bu büyük zatlardan
kıvılcımlar sıçratan, onları
iman, ibadet, güzel ahlâk, sevgi ve saygı
yoluna sokan
Allah Teâlâ’ya hamdolsun.

İnsan sosyal bir varlıktır.
Her hali ile toplumun malıdır,
insanları düzgün bir toplum düzgün olur.

İnsanların terbiyesinde bir eğitim önderi son derece önemlidir.

Tasavvufta bunun adı Mürşiddir.

Mürşid; rehber, kılavuz, yol gösteren demektir.

Mürşidin yolu sırat-ı müstakim yoludur.

Bu yolda bir üstadın terbiye usulüne girip onun ruhî ve kalbî miraçlarının neş’esini duyabilenlere ne mutlu.

Bunun için insanın Allah (c.c) yolunda doğruyu arayış gayreti içinde olması gerekmektedir.

Herkes için tasavvufa girme mecburiyeti yoktur, ancak girmeyen böyle önemli bir yoldan ve önemli bir rehberden mahrum kalır.

Davud el-Kebir bir sohbetlerinde şöyle buyurmuşlardır:

“Bir irfan sahibinin peşinden isterse bir adım olsun gitmen kendi kendine yüzbin fersah yürümenden daha iyi ve daha hayırlıdır.”

Bunları yazdıktan sonra gerçek bir
Allah dostunu, merhum
Musa Topbaş (k.s) Efendi hazretlerini yadederken yüreğimizi O’na sunmaya çalışalım.

Gerçekte Allah dostlarının insanlar tarafından övülmeye, anlatılmaya ihtiyaçları yoktur.

Çünkü Allah Teâlâ onları sevmiş,
derecelerini yüce eylemiş,
onları sevenleri de kendisini seviyor saymış.

Gönül bahçemizin güzel çiçeği,
aşk, mânâ ve irfan güneşi Musa Topbaş (k.s) Efendi hazretlerini
Medine-i Münevvere yıllarımızda tanıdım.
Ondaki güzellikler tarif edilemezdi.
Bu güzellikleri her gören farkederdi.

Nuranî simâları mushaf yaprağı gibi parlardı. Bakışlarından arındırıcı feyzler alınırdı,
bakışları sevgi pınarı,
insanların karakışına doğan bir güneş gibiydi.

İçimizdeki insanı kuran, yeni bir aşk, yeni bir umut ekleyen bakışları vardı.

O gül büyüten büyük üstad;

hayat içinde aynı çizgide kalamayan, sürçen, tökezleyen insanları
olumsuzluklardan sakındıran bir rehberdi.

İlahî ateşi kaybeden, ateşi küllenen insanı alevlendiren bir seher yeliydi.

Seherlerde hangi yoklukta süslediyse yüreğini, sevenlerini de o yakutla süslemeye çalıştı.

O’na olan sevgide Allah Teâlâ’ya giden bir yol vardı. O’nun yoluna girenlerde gözle görülür derecede olumlu değişmeler olurdu,
onların gönül evine konardı.
Yetimliğimizi okşayan el,
garipliğimize merhem olan aziz bir varlıktı.

Merhum Musa Topbaş (k.s) Efendi hazretlerinin
her hal ve hareketleri Kur’an ahkâmına ve sevgili Peygamberimizin sünnetine uygundu.

O’nun zevk aldığı şeyler İslamî, içtimaî, ruhanî neşelerdi.
O ömür boyu gönlünü Allah Teâlâ’ya bağladı ve herkese de böyle olmak gerektiğini söyledi.

Bulunduğu erenler yolunu ve Hak kapısını yaşadığı sürece kusursuzca açık tutmuştu.

Yunusça bir sevgi, Mevlanaca bir gel deyişi vardı. İnsanları sevdi, ihvanı sevdi, bütün malûkatı sevdi.

Herşeyin sunîsinin çoğaldığı bir zamanda herşey sahibini arıyor.

Fakirleri, çaresizleri,
kimsesizleri severdi.
Onda en çok görülen şeylerden biri de,
vermek, vermek yine vermekti.
Başlı başına bir vakıf müessesesi gibiydiler.

Yaptıkları hizmetlerin gizli kalmasını arzu ederlerdi. Hediyeleşmeyi severlerdi.

Her hal ve hareketlerinde nezaket ve zerafet sezilirdi.
Çok muntazam, saatli hayatları vardı.

Misafir kabul saatleri de belliydi.

Onları kapıda güleryüzle karşılarlar, hediyelerle de uğurlarlardı.

Aile hayatı zirvedeydi.

Nesilleri birbirine bağlayan bağların koptuğu ya da kopartıldığı bir dönemde,
gençlere ayrı bir önem verir,
çocuklarla ayrıca ilgilenir ve şakalaşırlardı.

İstikamet ve teslimiyete önem verirlerdi.

Mütevazi idiler.
Zengin-fakir, genç-ihtiyar, bilgili-bilgisiz, rütbeli-rütbesiz bütün insanları kabul ederlerdi.
Sükût ve edeb ehlini çok severlerdi.

O sürekli bir yolculuğu taşıdı yüreğinde.

Anadolu ve yurtdışı seyahatleri olurdu.

Senenin belli günlerinde uzun bir süre Medine-i Münevvere’de atardı kalpleri.

Ramazan aylarında Mescid-i Nebevî’de iftar sofraları kurdururlardı.

Bu gelenek hâlâ devam etmektedir.

Yaradanına açık gönlünde herkese yer vardı.

Her türlü güzelliğin çiçek açtığı gönlünde çiçeklerin ayrı bir yeri vardı.
Köşkünün bahçesindeki kediler, köpekler bile ayrı bir şefkate mazhardı.

Daha söyleyemediğimiz çok şey.

Gökyüzünü çadır, güneşi tuğ yapan şanlı bir ecdadın hayranıydılar.
Kutlu seherler sonrası ağaran şafaklar başka ağarır,
dost meclisinde dil
yürekteki kirleri arındıran bir tılsımdır.

Elini dostça uzatışı elimizden değil yüreğimizden tutmak içindi.
O İslamı bütün varlığında çiçeklendirmeyi büyük bir maharetle başarmış bir Allah dostudur.

O tasavvuf yolunun büyükleri gibi ne dünyayı ne ukbayı istedi, o sadece Allah Teâlâ’yı istedi.

O sevgili Peygamberimiz -sallallahu aleyhi ve sellem-’den bir yansımaydı.

O’na olan sevdasından dolayı varlığı gül kokuyordu.

O arkasında güzel izler, güzel insanlar bıraktı.

O 16 Temmuz 1999 da Rabbine gitti.

O’nun yokluğuyla billur bakışlarını çiçeklerinde yaşatmakta olan bahçedeki güller garip kalmış,
boynu bükülmüş,
bir zamanlar

O’nun merhametinden nasiplerini almış kediler bile ortadan kaybolmuştu.

Onun hatırasının önünde hürmetle eğilerek,

O’nu rahmetle ve fatihalarla anarak O’na hasret

yüreğimizle noktalayalım...

Kabri nurla dolsun. Amin!..

Sadiye Önder

    10-09-2008, 13:50

beyzacım..ALLAH cc.senden razı olsun....o mübarek insanın ..ve cümle nurani zatların makamlarını yüceltsin rabbim..